dinsdag 3 september 2013

Van pelgrims tot vakantiegangers

Zesentwintigste dag, dinsdag 3 september 2013
Saint-Palais, Hôtel de la Paix


Zoals in het verslag van gisteren staat te lezen werd ik de Polyclinique binnen gebracht in kletsnatte fietskleding, als gevolg van de inspanning en misschien ook wel door de onzekerheid hoe het verder met me zou gaan. Niemand stoorde zich aan deze outfit, ook Gerry was in haar fietsplunje. Maar op deze plaats is het uiterlijk van geen enkel belang. Hier gaat het alleen maar om doortastend handelen.
Dan lig je daar op een smal bedje. Je beseft maar amper wat dit allemaal gaat inhouden. Toen ik in Saint-Jean-le-Vieux voelde dat er een dokter moest komen, zei ik erbij:
'En nu begint het circus...’
Wat zijn de consequenties? Welke besluiten moet je nemen? Wat doen we? Rechtstreeks naar huis? Of gaan we verder met ander vervoer? Tijdens de rit in de ambulance namen we al het besluit dat we, indien mogelijk, de tocht koste wat kost wilden voltooien. Het was er immers mee begonnen om Gerry te laten zien waar ik met May gefietst had. Maar dat we dat fietsend zouden gaan doen, daar dachten we toen nog niet aan. Dat idee is later ontstaan, en nu uitgevoerd. Dus toch door naar Santiago. Het eerste wat er in ons opkwam was de trein. Later kwamen we tot het alternatief om een auto te huren en zoveel mogelijk de pelgrimsweg, de Camino Frances te volgen.

En dan word je ontslagen uit het ziekenhuis. Eerst nog even een cardiogram en een laatste gesprek met de cardiologen, waarin duidelijk gesteld wordt de eerste twee dagen nog in Saint-Palais te blijven en pas als het goed gaat verder te reizen. Pas als er zekerheid bestaat over de goede werking van het voorgeschreven medicijn.
De eerste tabletten waren wat teveel van het goede. De monitor piepte op zijn best. Telkens wanneer het aantal hartslagen beneden de 40 kwam, was het weer zover. Echt uitgerust was ik dus vanmorgen niet. Ik was blij dat ik Gerry weer zag, rond een uur of elf. Ik was net aangekleed en de spullen aan het pakken.

En dan kom je weer buiten, in gewone kleren, heel onwennig. Een terugkeer in de gewone wereld. Gerry had dat gisteravond ook al zo beleefd. Je ziet wandelaars met de schelp door het dorp trekken. Eerst behoorden we tot dezelfde familie, op weg naar hetzelfde einddoel, en nu maak je daar geen deel meer van uit... Maar we gaan niet bij de pakken neerzitten en stellen een nieuw doel: dat is tóch Santiago halen.

Op het kantoor van Jennifer, een aardige, hulpvaardige dame van het hotel, is vandaag het een en ander al uitgewerkt. Maar pas morgen weten we het definitief.
De vlucht voor de thuisreis vanuit Santiago is in elk geval al omgeboekt van 25 naar 10 september.

Wat ik nog niet verteld heb is hoe ik mij vandaag voel. Nog niet zo geweldig, slap in de benen en licht in het hoofd. Ik wijt dat aan het krachtige medicijn. Met ingang van morgen wordt de dosering gehalveerd en zal het waarschijnlijk beter gaan.
Morgen slapen we nog in het hotel en donderdag de vijfde staat om acht uur 's morgens een taxi voor de deur. Na in Saint-Jean-le-Vieux de fietsen opgehaald te hebben bij de goede madame Valérie rijden we de Ibañeta omhoog naar Roncesvalles. Daar staat een busje klaar om ons naar Pamplona te brengen, waar onze huurauto op ons wacht. En dan worden we van pelgrims gewone toeristen naar Santiago.

Namens ons tweeën iedereen bedankt voor de hartelijke en meelevende reacties, die ons weer nieuwe energie geven om onze reis, weliswaar op een andere manier, toch te voltooien.
Nogmaals allemaal bedankt!
FenG.
______________________

Tot zover het door Frans doorgemailde verhaal. Even later belt hij om te checken of het ook aangekomen is. Hoewel hij zich nog slapjes voelt klinkt zijn stem toch weer krachtig als ‘de ouwe Frans’.
Hij is vol lof over het hotel. Er liggen er drie vlak bij elkaar. Gerry is gisteren bij alle drie naar binnen gelopen en heeft de keuze gemaakt voor dit: Hôtel de la Paix. Hotel van de vrede. Een prachtig gebouw…
‘Ja Frans’, onderbreek ik hem even, ‘je hebt een uitstekende kwartiermaakster in dienst genomen…’
Dat is hij lachend met me eens.
‘Ja, echt een prima keuze. Vriendelijk en hulpvaardig personeel, vooral Jennifer. Ik mocht het verslag schrijven op de computer van het hotel. Ons tablet is leeg en de oplader zit nog in de fietstassen. Dus mogen we hier even op de computer. Alleen jammer dat we niet op de blog komen, die is hier afgeschermd.
Het eten is werkelijk voortreffelijk. Dat werd opgediend op het terras aan de achterkant van het hotel, omgeven door die typische Franse platanen. Daarbij het prachtige weer, een zalige zomeravond. Dit hotel is echt een aanrader voor iedereen. We zitten nu te genieten op het balkon op de derde verdieping. We hebben een mooi uitzicht op een plein en hebben net een volksdansgroep aan het werk gezien. Geweldig.’

Morgen hopelijk meer. Pelgrims of niet, we blijven ons tweetal ook als gedwongen 'Santiago-toeristen' natuurlijk 'op de voet' volgen! Tussen haakjes: de foto's bij de berichten van vandaag en gisteren zijn uiteraard 'gegoogeld' op internet.




6 opmerkingen:

  1. Ha Gerry en Frans, Goed om te horen dat het ziekenhuis tot het verleden behoort en dat jullie op een andere manier jullie reisdoel gaan halen! Probeer maar weer op een andere manier te genieten van jullie reis! groeten Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hallo Gerry en Frans, gelukkig dat het weer
    iets beter gaat. Fijn te horen/lezen dat jullie de reis toch voortzetten.
    Probreer hier ook op gepaste wijze van te genieten.

    Wilma en Harry Q.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Frans en Gerry, Ik ben blij te lezen dat het weer goed gaat. En doe nu maar net of dit een vakantie is die op de planning stond.
    Geniet van het uitzicht vanuit de auto en van de laatste dagen in Santiago. Groetjes, Mieke Vos.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo"FenG"! Wat een tegenstelling! We hopen dat je je toch nog een beetje pelgrim kunt voelen, 2 derde zat er immers al op. Dat je de eindstreep op een andere manier moet halen is een tegenvaller, maar jullie zijn nog samen! Dat je maar zoveel mogelijk op de route kunt blijven.Ik snap Frans, zoiets moet je zelf meemaken, dat kun je niet vertellen, zo'n pelgrimage.Alle goeds voor dit andere vervolg, en hou de moed erin! Groetjes uit de Bottelroosstraat, Corry en Freek

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Hoi Frans en Gerry.
    Wat kunnen wij hier nog aan toevoegen, behalve dat we ons aansluiten bij al die reacties van schrik, medeleven en opbeurende woorden.
    Hopelijk kunnen jullie toch je tocht op een bevredigende manier af sluiten en vooral nog veel genieten van de komende dagen. Misschien zelfs wel extra, als je beseft hoe snel dingen kunnen veranderen.
    En dat je merkt dat je zelfs na tegenslag weer zo snel de draad oppakt, improviseert en aanpast en gewoon weer door gaat.
    Waarschijnlijk is dit de enige echte pelgrimsmentaliteit.
    Jullie hebben bewezen dat je die wel degelijk bezit.
    Zorg goed voor elkaar en voor jezelf en wij wensen jullie nog hele fijne dagen en een goede thuisreis.
    Heel veel groetjes, Wilbert en Geertje
    PS Fijn dat jullie op mijn verjaardag thuis komen, maar dat had je echt niet hoeven doen (grapje!).

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallootjes, lieve mensen

    Ben jullie blog aan het bekijken en kom tot dit bericht. Niet zo leuk inderdaad.
    Maar gezondheid is een belangrijk goed.
    In mijn ogen hebben jullie je doel al dubbel en dwars gehaald.
    Dikke knuffel van mij, Ine

    BeantwoordenVerwijderen