Van pelgrims tot vakantiegangers (2)

Zevenentwintigste dag, woensdag 4 september 2013
Saint-Palais, Hôtel de la Paix

De dag begon met een schitterende rode opkomst van de zon. Om half acht scheen ze parmantig onze kamer binnen op de derde verdieping van Hôtel de la Paix. Vandaag de laatste dag in Saint-Palais, of Donapaleu, zoals de Basken het noemen. Hier is alles tweetalig. Waar de oorsprong van de Baskische taal vandaan komt is onbekend. Vele taaldeskundigen die zich daarover gebogen hebben moeten het antwoord schuldig blijven. De oorsprong van de Basken is in mysteries gehuld. Hun taal is dermate afwijkend van de tegenwoordig bestaande talen, dat de Basken zelfs niet gerekend worden tot de Europese volkeren, zoals de Kelten of Germanen. Een gangbare theorie is dat zij de oorspronkelijke bewoners waren in Zuidwest-Europa, die hun eigenheid en grondgebied steeds met succes hebben weten te verdedigen. Zelfs de Romeinen kregen er geen voet aan de grond. Lijkt een beetje op het dorp van Asterix en Obelix… maar dan groter.

Na een Noord-Europees ontbijt hebben we in alle rust te voet het plaatsje bekeken en de meeste bezienswaardigheden gevonden. Zoals het Maison des Têtes (het huis der koppen), in de volksmond de bijnaam voor een voormalig adellijk huis met op de gevel reliëfjes van de hoofden van de laatste koningen van Navarra en twee allegorische voorstellingen van de duivel en een vrouw. Ertegenover staat de vroeg-16e-eeuwse église Saint Paul, met een apart interieur. Niet zo spectaculair maar het ‘ruikt’ wel naar eeuwenlange geschiedenis.

De temperatuur liep al snel op tot boven de 30 graden. Dus hebben we ons aangepast aan de lokale cultuur en siësta gehouden tot halfvier. Zalig.
Daarna nog even de laatste inkopen. Twee bossen bloemen, een voor madame Valérie en een voor de lieve, attente Jennifer. Terug in het hotel had ze al een tijdschema gemaakt voor morgen.
09.00 uur: vertrek taxi hotel
11.00 uur: Roncesvalles, overstappen in Spaanse taxi.
Alleen moest nog even de huurauto geboekt worden op het vliegveld van Pamplona. Ook dat lukte. Dank zij Jennifer. Om 14.00 uur staat de auto daar voor ons klaar. En dan kan het laatste deel van ons avontuur gaan beginnen.

Ons hotel helemaal rechts op deze foto

Met mij gaat het vandaag, met de nieuwe dosering van het medicijn, beter. Het ‘lichte’ hoofd en de slappe benen zijn een trede genormaliseerd. Dus ik verwacht dat het morgen wéér iets beter gaat.
Na dit alles zaten we lekker aan een kop café au lait en een rosétje op het terras voor het hotel. Niets moeten, alleen maar rustig zitten, voor een dubbeltje mensen en auto’s kijken. Bijvoorbeeld een fraaie Renault-4, wie kent hem niet?
Al mijmerend lieten we de Santiago-gangers, die we onderweg ontmoet hebben, nog even aan ons voorbij trekken. Zoals Mario, de twee Belgen, die met zijn ‘poep’, het stel uit Deurne en Ad uit Waalre. De aanleiding hiervoor vormde een Brits stel, dat met hun fietsen, duidelijk voorzien van ‘de’ schelp, incheckten in het naburige hotel.

Zo dadelijk wacht ons weer een heerlijke maaltijd. We hebben nu alvast besloten dat het vandaag visdag wordt.
O ja, dat zou ik bijna vergeten. Vanmorgen ontdekten we een Lavage Automatique, zo'n Amerikaans achtige wasserette. Nu hadden we nog de kans om al onze kleren te wassen. Nou ja, bijna... we zaten er bijna zo bij als in die Amerikaanse commercial, of serie.
En, zoals ik al eerder schreef, we hebben dus bloemen gekocht voor Jennifer en Valérie. Maar waar moet je die laten bij deze temperatuur?! Heel simpel: in de toiletpot, steeds vers water!

Zo, we gaan zo eten.
Au revoir, voor het laatst vanuit Frankrijk.
Tot morgen in Spanje.

FenG.
____________________

Vlak voordat ik naar bed ga word ik door Louise attent gemaakt op een vervolgmail van Frans en Gerry. Oké, dan maar wat later naar bed, dit moet er nog bij. Het is zo leuk…

Vanavond van een verrukkelijk diner genoten. De vogels floten alsof het lente was. Zo onwaarschijnlijk mooi dat ik aan de patronne, de vrouw des huizes (of eigenaresse van het hotel) vroeg, of het misschien een cd was.
Ze barstte spontaan in lachen uit:
‘Mais non, monsieur, les oiseaux sont vrai! Ce n’est pas Centre Parcs ici!’ We zijn hier niet in Center Parcs...

Bij het begin van het diner kwam ze naar ons toe en bood ons een zelfgemaakte sangria aan 'van het huis', omdat we de laatste dagen de teleurstelling hebben moeten verwerken dat ‘Compostelle’ voor ons niet meer haalbaar was op de fiets. En omdat we morgen, na drie dagen in haar hotel gelogeerd te hebben, weer zouden vertrekken.
Radar zou zeggen: ‘Dit hotel verdient een warme douche!’

Groeten, FenG