maandag 2 september 2013

‘Niet zo’n leuk nieuws…’

Vijfentwintigste dag, maandag 2 september 2013
Uhart-Mixe – Saint-Jean-le-Vieux, 22 km….
Totaal 1660 km



Half drie vanmiddag. Telefoon. ‘Frans Kisters’ op de display.
‘Hoi Frans! Zo vroeg al gearriveerd..?!’
‘Ik ben Frans niet…’ De stem van Gerry.
‘Hei Gerry! Enne..?’
‘Ik heb niet zo’n leuk nieuws…’
‘Hoezo? Vertel…’
‘Frans ligt in het ziekenhuis…’
‘Wàt?! Wat is d’r gebeurd?!’

Bewonderenswaardig rustig vertelt ze het. Ze waren zoals gebruikelijk vanmorgen om kwart voor zeven opgestaan, hadden heerlijk ontbeten (met zelfgebakken brood van de patron), afscheid genomen van de Engels sprekende Canadese en vertrokken richting Saint-Jean-Pied-de-Port, een pittige route (zoals te zien is op het hoogteprofiel bij het bericht van gisteren) over de vrij drukke D933.

Alles liep prima, geen probleem. De meeste lange en kortere klimmen waren al achter de rug, toen Frans bij Saint-Jean-le-Vieux, op de vlakke weg nota bene, weer last kreeg van hartkloppingen en ‘een ellendig gevoel met misselijkheid’. Toen na twintig minuten rusten nog geen verbetering was opgetreden, werd besloten aan te bellen bij het eerste het beste huis. Een vrouw deed open.
‘Mon coeur ne marche pas normal’, deed Frans zelf het woord. De vrouw begreep het meteen en belde een dokter, die gelukkig niet al te lang op zich liet wachten. Hij constateerde een veel te hoge hartslag en een te lage bloeddruk en liet onmiddellijk een ambulance komen van de polykliniek in Saint Palais.
Een half uur later reed die met sirene, zwaailicht en liefst drie man ambulancepersoneel het rustige dorp binnen. In de tussentijd was de arts gebleven om van tijd tot tijd de hartslag en de bloeddruk te controleren, zonder verbetering vast te kunnen stellen. Gerry had inmiddels wat kleren ingepakt voor in het ziekenhuis. De fietsen konden bij de hulpvaardige mevrouw achtergelaten worden en na adressen en telefoonnummers uitgewisseld te hebben stapten onze twee pelgrims in de ambulance. Bepaald geen plezierritje. Saint-Palais ligt op ruim 30 kilometer ‘terug’, grotendeels via de weg die vanmorgen gefietst was. Dan zie je pas goed wat je allemaal aan klimmen hebt moeten overwinnen…

In het ziekenhuis werd Frans linea recta naar de Intensive Care gereden en aangesloten aan allerlei enge slangetjes en infusen. Daarbij nog enkele onderzoeken. Een bètablokker zorgde ervoor dat de hartslag weer stabiliseerde.
Als de eerste hectiek voorbij is, de rust terug keert, dan begint pas de impact tot je door te dringen. De tocht nog kunnen voortzetten? Daar was de arts in St.-Jean-le-Vieux al duidelijk genoeg over geweest. Ook al zou Frans zich binnen korte tijd weer goed voelen, het zou toch onverantwoord zijn om verder te fietsen.
Gerry houdt zich bewonderenswaardig sterk en probeert de moed erin te houden:
‘Nou, we hoeven nu tenminste die Pyreneeën niet meer over… zo heeft ieder nadeel ook weer z’n voordeel…’ En wat later: ‘Frans was bang dat ík de zwakke schakel zou zijn, en nu is hij ’t zelf…’ Een typisch familietrekje: steeds de humor proberen in te zien, hoe precair de situatie ook is. Een sterke vrouw, die Gerry.

Hoe nu verder? Hoe komen ze thuis? Wat moet er gebeuren met de fietsen en de bagage? Moet Frans langer in het ziekenhuis blijven? Waar krijgt Gerry dan onderdak? Allemaal vragen die over elkaar tuimelend door je hoofd beginnen te spoken. Voorlopig is er geen zekerheid. Eerst moet het oordeel van de hartspecialist afgewacht worden, die later in de middag komt. Dan pas weten we meer.

Ik spreek met Gerry af tot vanavond te wachten met het bericht op de blog. Tjonge jonge, wát een dreun. Zo lang bezig geweest met de voorbereiding… en nu dit. Vervolgens google ik even naar het ziekenhuis in Saint-Palais: Polyclinique Sokorri, Avenue Frédéric de Saint-Jayme, 64120 Saint-Palais. Ik ben er zelf ook helemaal kapot van. Meer dan drie weken ‘meegefietst’ en nu niets meer. Leegte. Maar wat heb ík nou te zeuren? Vooral voor Frans en Gerry moet het verschrikkelijk zijn.

Rond zes uur weer telefoon. Ditmaal Frans zelf.
‘Jij Frans?!’
‘Ja ik leef nog, hoor!’
Hij is van de IC af en ligt nu op een kamer op de tweede verdieping, maar nog steeds aan de slangetjes. Ter observatie. Tot morgenvroeg. Dan wordt hij, zoals het er nu uitziet, weer ontslagen. Hij voelt zich nu weer goed. De onderzoeken hebben uitgewezen dat er niets aan de hand is dat wijst op een infarct. Volgens de cardioloog werkt alles prima. Wat er wél aan de hand is, dat zijn hartritmestoornissen. Een technisch verhaal. Een onnatuurlijke puls drijft onder bepaalde omstandigheden de hartslag op tot 150 of meer. Dat brengt een ellendig gevoel teweeg met misselijkheid. Het is niet levensbedreigend, maar alleen vervelend voor jezelf en je omgeving. In dit geval dus in de eerste plaats Gerry. Zware lichamelijke belasting wordt voorlopig ten zeerste afgeraden tot er een behandelingsplan gemaakt is met een cardioloog in Nederland. Tot dan moet er dagelijks een pilletje geslikt worden.
‘Ik vind het nog het ergste voor Gerry’, vindt Frans met spijt in zijn stem, ‘zij heeft alles tot in de puntjes voorbereid, georganiseerd en zich alle moeite getroost om dit samen te gaan doen…’

Frans heeft intussen zelfs zijn gebruikelijke verhaaltje geschreven en wil het voorlezen. Das Wort zum… schrecklichen Montag… Ik laat hem weten dat ik vanmiddag zelf al een bericht geschreven heb na het telefoongesprek met Gerry. Maar hij wil het toch.
Het komt grotendeels overeen met wat ik al ‘op papier’ heb gezet. Enkele details verwerk ik er nog in. Tweemaal hetzelfde verhaal is wat ál te overdreven, zeker op een dag als deze.
Frans leest alles voor op zijn bekende manier, kordaat, leuk geformuleerd, totdat hij aan de volgende zin komt:
‘Zo is het en niet anders. Het einde van de droom van ons beiden…’
Dan wordt het stil. Hij breekt, het wordt hem teveel en kan geen woord meer uitbrengen. Gerry neemt het over.

'Morgen moeten we alles regelen met de reisverzekering. Vooral hoe de fietsen naar huis komen. Die kunnen we moeilijk 900 kilometer in de trein mee naar Santiago nemen…'
‘Santiago?’
‘Ja, we hebben besloten met de trein verder te gaan en de reis toch te besluiten in Santiago. Daar willen we ook proberen te regelen of we een vroegere thuisvlucht kunnen krijgen dan die, die we al lang geleden geboekt hebben. Nee, we komen niet naar huis. Dat zou extra pijnlijk zijn. We gaan het afmaken, wel niet op de manier die we gedacht hadden, maar toch. Met Frans is gelukkig niet iets ‘écht ergs’ aan de hand. Als hij zich niet te zwaar belast dan kan dat best.’

Gerry slaapt vannacht alleen. In een hotelletje op twintig minuten afstand. Loopafstand. De fietsen staan immers dertig kilometer verder…
Ik heb met allebei te doen.


13 opmerkingen:

  1. Bonjour, vous deux,
    toen ik vanmorgen wakker werd hoopte ik dat ik het gedroomd had. De laptop boorde die hoop de grond in...
    Veel sterkte allebei.
    We horen toch nog wat van jullie..? Mogen we ook met jullie in de trein mee en de tocht met jullie samen voltooien?
    MAY (en LOUISE)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Tja als je dit verhaal leest pink je toch een paar traantjes weg!
    Ontzettend jammer dat pa en ma nu hun reis naar Santiago de Compostella moeten afbreken. Het nieuws gistermiddag dat pa met hartklachten in het ziekenhuis was opgenomen kwam behoorlijk binnen. Het leek allemaal zo voorspoedig te gaan, 2/3 van de tocht hadden ze al volbracht......Hoe dan ook lieve pa en ma, ik en velen met mij zijn bijzonder trots op jullie! Ik ben blij als ik jullie allebei weer een dikke knuffel kan geven. Liefs Nancy xxx

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag lieve Frans en Gerry, inderdaad een verhaal waar je een paar traantjes moet wegpinken.Wat ontzettend jammer dat het zo gegaan is, maar wat goed om de tocht toch voort te zetten per trein, Kanjers zijn jullie!! Wij hopen dat jullie ondanks deze flinke tegenslag toch nog van deze dagen kunnen genieten in Santiago. Liefs ben en Els

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hallo Gerry en Frans, Vandaag las ik jullie verhalen van de laatste dagen en ook jullie verhaal van gisteren: pffff wat heftig! Heel jammer dat jullie nu niet kunnen afmaken, waar jullie al zo ver mee waren! Goede reis ( met de trein) naar Santiago! Lieve groeten uit Helmond, Jacqueline

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Sh....T nog aan toe, meer woorden heb ik niet. Verdorie en jullie waren al zo ver! Toch een mooie besluit om de reis verder per trein te voltooien,kun je er tenminste toch nog samen aankomen, dat zal wel emotioneel zijn. We zullen aan jullie denken.Hopelijk kun je alles goed regelen, dat zal nog een heel gedoe zijn, succes ook daarmee, en heel veel sterkte, lieve groeten uit de Bottelroosstraat, Corry en Freek

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hallo Frans en Gerry, tjonge dat was schrikken Frans, maar gelukkig ben je inmiddels alweer ontslagen uit het ziekenhuis en kan je je weer bij je steun en toeverlaat samenvoegen. Na zo'n eh impactvolle gebreurtenis, toch samen besluiten om de reis af te maken naar Santiago. Kan niet anders zeggen dan: Chapeau! Geeft toch wel aan dat jullie allebei beschikken over een "groot hart" en prestatiedrang. Ik hoop jullie weer gauw 'probleemloos' live te mogen begroeten. Onze gedachten (van Nancy en mij) gaan naar jullie uit en zal jullie vergezellen op het laatste gedeelte van jullie avontuur.
    Succes en Sterkte! Liefs Robertjan

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Ha Gerry en Frans, dat was inderdaad schrikken!! Wij leven met jullie mee en sterkte de laatste kilometers. Met de trein is wel zo releaxt, geniet onderweg van het uitzicht. en denk bij elke klim dat je hem anders met de fiets moest doen!!

    Tot gauw, goeie reis!!

    Fons en Miep

    BeantwoordenVerwijderen
  8. FRans en Gerry, Wat een klap. En wie verwacht zoiets?? Niemand toch. Ik zit hier met tranen in mijn ogen, zo'n prachtige reis,en nu plotseling alles anders. Het besluit dat jullie met de trein verder gaan vind ik grandioos. Zo sluiten jullie deze pelgrimsreis op een waardige manier af. Ik hoop dat het met Frans goed blijft gaan, want zijn gezondheid is toch nog veeeeeeeeeel belangrijker dan dat fietsen. Ik wens jullie allebei heel veel sterkte en geniet van de tocht met de trein en de tijd in Santiago. Alles komt goed!! Liefs, Mieke Vos

    BeantwoordenVerwijderen

  9. Wat betreft de fietsen, bel Soetens in Vessem en grote kans dat het wordt geregeld.
    De hartproblemen zijn niet uniek kan ik uit eigen ervaring vertellen. Erg vervelend dat die zich nu voordoen, maar met goede zorg komt het allemaal goed. Heel jammer dat het zo is gelopen maar de voortekenen in Dax waren er al. Maar gelukkig geen echte hartaanval, dat kan je ook overkomen. En zelfs dan, met een stent in je lijf kun je nog heel goed naar Santiago fietsen. Dus, zoals ze bij ons zeggen: ut kos koyer.
    Beterschap!

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Frans en Gerry,
    Eindelijk is het gelukt jullie een reactie te sturen. Wat jammer nou dat jullie het niet op de fiets af kunnen maken. Het ging zo lekker. Gelukkig is het meegevallen. Wie weet kunnen jullie volgend jaar weer beginnen waar het nu geeindigd is.
    Hou je taai en goede reis.
    Jacq en Riek uit Grave




    BeantwoordenVerwijderen
  11. De hoogste tijd om eens te reageren en dan lees ik dit verschrikkelijke nieuws. Heel vervelend maar een goede beslissing om toch verder te gaan met de trein. Gelukkig zijn jullie wel samen onderweg. Zo zie je maar weer dat je niet alles kunt plannen!! Zorg goed voor elkaar en doe het rustig aan. Lieve groeten, Ria.

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Hoi Gerry en Frans, ik schrok vandaag toen de blog van jullie reis opende. Tjonge wat een tegenvaller. Ik hoop dat Frans in goede handen is en snel weer opknapt in het ziekenhuis. Zo kort voor de Frans-Spaanse grens. We wensen jullie veel voorspoed en een goede reis terug naar Bakel. Groetjes Marion en Paul

    BeantwoordenVerwijderen

  13. Frans en Gerry, wij zijn de soveelste die erg geschrokken zijn van wat er gebeurt is. Zo jammer. Gelukkig geen hartaanval wat ook had gekund. Maar jullie zijn sterk en fijn dat jullie die mooie tocht tot een goed einde willen brengen. Sterkte!!! Frans en Annemarie

    BeantwoordenVerwijderen