Déjà-vu in Burgos

Negenentwintigste dag, vrijdag 6 september 2013
Estella – Logroño – Santo Domingo – Burgos

Hallo die May!’
‘Ola, signor!’
Frans, na een mooie dag, opnieuw langs tal van bekende plekken, net aangekomen bij Burgos.

‘Weet je waar we hier zijn? Camping Fuentes Blancas… ik dacht, hier bén ik al eens geweest. Dáár zat May toen de blog bij te werken… ja…’
‘Ik zie die plek ook nog helemaal voor me. Goh, leuk.’
‘Was toen ook een Nederlandse jongen aan de receptie?’
‘Dat kan ik me niet herinneren… ik weet wel nog dat ik toen veel Spaans heb moeten praten. Maar dat is voor jullie natuurlijk extra gemakkelijk, hè?
‘Ja, we hebben een huisje gehuurd, het eerste bij de ingang. Kun je je die nog herinneren? Zo’n rood bakstenen huisje, nummer 1.’

Puur enthousiasme. Feest van herkenning. De hele weg trouwens al. De mooie slingerende klim door de toen nog groene Montes de Oca.
En die gletsjerachtige bergen na Santo Domingo de la Calzada.

En ook nog op bezoek geweest bij Chris uit Neerpelt, waar ze de eerste overnachting genoten hadden. Chris en zijn vriend Louis zijn deze weken in de albergue van Los Arcos (foto links) op vrijwilligersbasis bezig als hospitaleros, beheerders en gastheren voor de pelgrims die hier overnachten. Het is dit jaar onnoemelijk druk. Om drie uur ’s middags is de tent al mudjevol. Er slapen zelfs mensen buiten onder het afdak. Ook vannacht, toen het gigantisch geonweerd had, met enorme watermassa’s.

In ieder geval is hier in Burgos dus internet.
‘Ik heb het verhaal nog niet klaar. Dat stuur ik je straks wel door. Met een heleboel foto’s.’
‘Heb je er ook een gemaakt van jullie ‘pelgrimsbusje’..?’
‘Nee, maar die zal ik meteen maken…’
‘Je hoeft je trouwens niet te haasten met je verhaal. Ik kijk vanavond voetballen. Estland-Nederland. Daarna begin ik pas aan de blog. Hasta luego!’ Tot straks.
Tot zover een kort, maar enthousiast gesprek met Frans. Hij voelt zich steeds beter. ’s Morgens nog wat licht in het hoofd, maar dat verdwijnt gaandeweg bij het vorderen van de dag.
Straks meer.
____________________

Nou ja, dat hadden we allemaal gedacht. Maar als ik na de wedstrijd (op het nippertje 2-2) nog steeds niets binnen heb, bel ik Frans.
'Nee, het lukte vanavond niet. Er was met de internetverbinding iets aan de hand waar niemand een oplossing voor had...'
De 'router-houders' weten dus niet waar het aan ligt. Kennelijk allemaal delend in (of zich verschuilend achter) de malaise van de ondoorgrondelijke wegen van de informatica. Hopelijk staat er een nieuwe generatie klaar, waarbij dit excuus niet meer als acceptabel beschouwd hoeft te worden...
Frans belooft morgen ergens een Mac binnen te lopen om alles, wat hij vanavond op het tablet verzendklaar heeft gemaakt, alsnog naar ons door te sturen.
Hasta mañana.

____________________

Vanmiddag tegen twee uur kwam de mail van Frans en Gerry binnen, verzonden vanuit een truckerscafé. Met een aantal foto's
Het tweede verslag van een dezelfde dag, zij het meer gedetailleerd met leuke momenten. Hier komt-ie.

Vannacht hebben we geslapen in de jeugdherberg van Estella. Heel onverwacht waren we daar terechtgekomen, omdat de wegwijzer naar de camping ons een kennelijk een verkeerde kant op gestuurd had. Bij de receptie werden we hartelijk ontvangen. We konden er slapen op een kamer met drie meisjes, een Duitse en twee Zuid-Koreaantjes.
We hadden meteen maar het diner mee geboekt en om acht uur mochten we aan tafel. Een beetje vreemde avondmaaltijd. Het hoofdgerecht bestond uit gehaktballetjes, alleen maar gehaktballetjes, verder niets. In elk geval was de gebonden groentesoep vooraf erg lekker.
Tijdens het eten begon het buiten te weerlichten en even later stortte de regen met bakken omlaag. Zeker twee uur duurde het voordat het tormenta (het onweer) uitgeraasd was. Waren wij even blij dat we die camping niet hadden gevonden!

Na nog wat met deze en gene gekletst te hebben was het tijd om naar bed te gaan. De slaap werd snel gevat. Maar, voor ons gevoel, midden in de nacht begon Brunhilde (zo noem ik haar maar, ik weet niet hoe ze echt heette), nerveus te rommelen. Opstaan. De kamer uit. Weer terug in bed. Even stil. Weer opstaan en zo maar door. Toen het eindelijk een tijdje stil was, begon ergens een haan driftig de nieuwe dag aan te kondigen. Brunhilde checkte de tijd op haar mobieltje en hervatte haar eerder beschreven ongedurige rituelen. Uit bed, ritssluiting open, weer dicht. Rugzak volproppen. Rugzak weer helemaal leeg halen, weer volproppen… en toen knipte ze het licht aan. Zes tl-buizen ineens, kun je je dat voorstellen? Na de deuren nog een paar keer open en dicht gemaakt te hebben leek het erop dat ze vertrokken was, als ultravroege vogel de camino op, richting Los Arcos en Logroño. Eindelijk. De rust keerde weer en we konden nog even slapen. Tot zover deze ervaring. Ik vond het maar helemaal niks, maar Gerry vond desgevraagd: ‘Och, het viel wel mee...’ Ik moest even denken aan haar broer destijds in Santo Domingo de la Calzada, die het na een vreselijke nacht – dat vond ik althans – ook best vond meevallen...

Na het karige Franse ontbijt, maar wel met uitstekende koffie, werd de boel ingepakt. Verder richting Los Arcos. Daar hoopten we Chris, de gastheer van ons eerste overnachtingadres weer treffen. Hij en zijn vriend Louis zouden daar als hopitaleros werken in de albergue de peregrinos. Los Arcos, een leuk karakteristiek plaatsje, bleek echter drie refugio’s of albergues te hebben, dus moesten we misschien wel bij alle drie langs. Bij de albergue municipal zaten al mensen op de stoep te wachten op het moment waarop de deuren zouden opengaan. Klokslag twaalf. Wij zaten intussen te genieten van een heerlijke kop koffie op het pleintje naast de kerk. De pelgrimsroute loopt via dit pleintje en daarom is het er dagelijks rond deze tijd een drukte van belang.
Toen onze magen meldden dat het tijd werd voor de lunch, trokken we ons terug op een bankje in de schaduw op de oever van de rivier (de Rio Ega) en genoten van onze worst, kaas en brood en een appeltje.

Daarna was het tijd geworden om Chris en Louis op te gaan zoeken. In de municipal (we bleven eerst een beetje op afstand) zagen we ze allebei druk bezig. Chris met het inschrijven; het was hem aan te zien hoezeer hij van de contacten met pelgrims genoot. Louis bracht de mensen naar hun slaapplaats en gaf intussen instructie hoe men zich diende te gedragen in de refugio.
Toen de rust enigszins was weergekeerd stapten we op Louis af. Hé! Ja, ze hadden het er nog over gehad dat we een dezer dagen langs zouden moeten komen. En daar waren we dan. Een hartelijk welkom viel ons ten deel. Chris omhelsde Gerry meteen en zoende zoals Belgen dat gewoon zijn te doen. Even zitten. Ze vertelden dat de refugio meestal om half drie in de middag al vol zat. Om zoveel mogelijk mensen te kunnen helpen werden er ook nog buiten onder afdaken gelegd. Mocht eigenlijk niet, maar ja, nood breekt wet. Het was nog nooit zo druk geweest als dit jaar! Bij ons vertrek moesten we beloven na terugkeer contact met hen op te nemen om nog eens gezellig bij te kletsen.

In Logroño maakten we een volgende korte pauze. Foto’s geknipt van de markante kathedraal en genoten van de sfeer in de smalle straatjes en steegjes. Daarna verder richting Burgos, zoveel mogelijk de fietsroute van Sweerman volgend. Voor mij op veel plaatsen een feest van herkenning. Uiteindelijk kwamen we terecht op camping Fuentes Blancas. Ik zag het meteen. Hier heb ik een paar jaar geleden ook met May overnacht. Herinneringen blijven maar komen…
Morgen gaan we Burgos bezoeken. Hoe, dat zien we nog wel.

Saludos!
FenG
_____________________________________


Nog een paar nagekomen foto's van deze dag.

Vlak na Estella kom je in een klim langs het oude klooster van Irache, sinds enkele decennia enigszins verscholen achter een wijnbedrijf. Hier kan de pelgrim gratis water tappen ... en wijn. Helaas voor Frans en Gerry was het wijnvat al leeg...

Na de wijnproeverij voert de weg via Los Arcos, Viana, Logroño, Nájera, Santo Domingo de la Calzada en Belorado door prachtige landschappen naar Tosantos. Hier hier staat op grote hoogte tussen de vroeger bewoonde rotsopeningen de kapel Virgen de la Peña...

Na de kapel van de vorige foto gaat de weg rechts omhoog door de Montes de Oca naar een hoogte van 800 meter, de Spaanse Hoogvlakte. Dat levert uiteraard schitterende panorama's op.