Afscheid van Santiago

Tweeëndertigste dag, maandag 9 september
Santiago de Compostela

Wat mooi als je wakker wordt, de gordijnen openschuift en de kathedraal van Jacobus boven de daken uit ziet torenen. Genieten. Maar dat niet alleen: er was vandaag nog het een en ander te doen.
Ons ‘boodschappenlijstje’ hadden we al klaar. Eerst ontbijten en toen naar het vliegveld om ons te oriënteren en de thuisvlucht voor te bereiden. Gelukkig maar. De faciliteiten bleken enorm uitgebreid. In plaats van het relatief kleine gebouw van vier jaar geleden staat er nu een enorme hal, een volwassen mondiale Aeropuerto, met eronder liefst vier lagen parkeergarage. Dat was dus even wennen.

In de vertrekhal zochten we naar de infobalie van Veuling, onze vliegmaatschappij. Op de vraag hoe het moest met onze fietsen werden we verwezen naar de ‘inpakker’, de man die alles in krimpfolie inpakt. Van hem kregen we precies te horen wat er van ons verlangd werd.
De ketting met demontagegereedschap van vier jaar geleden bestond niet meer. Het voorwiel moest verwijderd worden, het zadel zo laag mogelijk en het stuur parallel gedraaid met het frame. Verder de pedalen eraf, waarna het geheel met folie in een kartonnen doos wordt ingepakt. Het voorwiel van Gerry’s fiets heeft moeren, waarvoor een ‘sleutel 19’ (voor de kenners) nodig is. Even een probleempje. Maar dat werd bij het terugrijden naar Santiago opgelost bij een tractorbedrijf, waar een monteur de moeren alvast een beetje losdraaide, zogenaamd ‘handvast’.

Vanaf het middaguur zijn we met een gerust gevoel de stad ingetrokken. Bij het binnenrijden van Santiago vanaf het vliegveld staat nu een gigantisch, architectonisch fraai winkelcentrum. De vorige keer was op deze plek nog een omheind braakliggend terrein, waar we toen onder de hekken doorkropen om de weg naar de camping af te korten.
We hebben vanmiddag een mooie wandeling gemaakt in een groot park. Heerlijk genoten van de koelte onder de grote, subtropische bomen.

En zo vliegt de tijd. Nog een enkel kopje ‘americano’ en dan slenteren tussen het winkelende publiek, de aankomende pelgrims - en een enkel waarachtig exemplaar uit vroeger eeuwen - en ook de toeristen op weg naar hun hotel. Bezienswaardig is Santiago in alle opzichten.

Tenslotte hebben we nog even het ‘toeristentreintje’ genomen om wat extra info op te doen en nog wat plekken te zien waar wijzelf normaliter niet zouden komen.

We gaan nu onze bagage inpakken, vanavond nog wat eten en daarmee ons verblijf in Santiago de Compostela afsluiten.

Het was voor ons een bijzondere ervaring. Eerst drie weken samen fietsen, eraan wennen om zo intensief bezig te zijn. Mooie momenten, uitputting, genieten, verkeerd rijden, meningsverschillen over de route, goed, voldoende en vooral lekker eten, lichamelijke ongemakken na het slapen in het tentje, genoeg rust nemen, kleding wassen en drogen, fiets onderhouden en zo kun je misschien nog een heel lijstje andere ‘dingen van alledag’ eraan toevoegen.
Maar als je van elkaar houdt zijn al die dingen van ondergeschikt belang en kom je er altijd samen uit. Wij kijken er in elk geval met een heerlijk positief gevoel op terug. Het medische opdoffertje is weer bijna vergeten en daar zullen we thuis mee verder gaan. Gelukkig gaat het nu in ieder geval goed.
We genieten straks van de laatste avond in Santiago. Voor de laatste keer is het dan:
‘Un cerveza y un vino de la casa, por favor’. Salud!’

Nog even dit: nu Gerry een paar dagen niet meer fietst krijgt ze weer last van haar knie. Dus thuis snel weer fietsen!
Bedankt allemaal die onze avonturen hebben gelezen en van commentaar of opmerkingen hebben voorzien.
Een bijzonder woord van dank gaat natuurlijk naar May, die vele uren in de blog heeft gestopt en alle losse berichten altijd tot een fantastisch verslag wist te maken.

Hasta mañana! Houdoe! Tot morgen!
FenG


Tot zover het laatste verslag van Frans. Dagelijks heb ik belangstellend uitgezien naar zijn berichten over hun wederwaardigheden – als er tenminste internetverbinding was. Zo niet, dan hadden we iedere avond telefonisch contact.
Over de vele uren die me deze blog gekost hebben ben ik al eerder openhartig geweest. Andermaal: het was me echt een waar genoegen om mee te fietsen (en met de auto mee te rijden) over wegen die ik grotendeels ken, waar ik zelf ook gefietst, genoten en afgezien heb. Een voortdurend déjà vu. Fijn dat ik op deze manier mee mocht.
Mijn petje af voor mijn ‘zusje’, die voor de eerste keer in haar leven een fietskampeertocht maakte. En dan meteen zó een! Petje? Nee, chapeau!! Waar echte liefde toe in staat is… En Frans, die sterke ‘beer’, waar ik altijd, al dan niet amechtig, achteraan moest zwoegen (bergop tenminste, haha…), die krachtige Frans; dat uitgerekend hém dit zou overkomen voor de poorten van Spanje, daar had ik in de verste verte geen enkele rekening mee gehouden. En dan tenslotte… zó geweldig dat ons Feng-stelletje samen tot zo’n geweldige oplossing kwam om hun tocht in stijl af te sluiten. De steen (en de schelp) is op Cruz de Ferro terecht gekomen, en Jacobus is in zijn eigen ‘behuizing’ bedankt voor het feit dat zij toch bij hem mochten arriveren.
Nogmaals, het was mij een waar genoegen om dit te doen. Voorlopig zal er wel even een zwart gaatje gevuld moeten worden. Maar ieder nadeel heeft ook zijn voordeel: mijn nachtrust. Want om alles dezelfde dag nog op de blog te krijgen moest er vaak ‘gewerkt’ worden tot in de kleine uurtjes.
Maar ik heb ervan genoten. Ook van de meer dan honderd reacties en opmerkingen van onze lezers.

Wie weet, tot ziens, wanneer en waar dan ook.
MAY
_____________________

Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat ze morgen rond half drie zullen landen in Düsseldorf, waar ze opgehaald zullen worden door … dat weet ik niet zeker. Maar vóór donker zullen zeker weer in Bakel zijn!

Tenslotte nog een paar mooie foto's van vandaag.