Weg... en weer terug

Zestiende dag, zaterdag 24 augustus 2013
Poitiers – Melle, 68 km

‘Het ging eigenlijk hartstikke goed vandaag’, is de reactie van Frans op mijn gebruikelijke vraag, ‘ja, alleen waren er op weg naar de Atlantische kust heel wat meer klimmetjes dan in het boekje van Sweerman stonden…’ Een intussen bekend gegeven.
‘Maar laat ik nu maar beginnen met wat ik heb opgeschreven’, gaat hij verder tegen een duidelijk hoorbaar, storend akoestisch decor van luidruchtige stemmen.
‘Onze belangrijkste zorg was vandaag natuurlijk de reparatie van de tent. We hadden het geluk dat vlakbij de jeugdherberg een Decatlon was, zo’n sportzaak. We lieten de kapotte stok aan een medewerker zien.
‘Pas de problème’, was zijn reactie. Er kon een nieuw deel tussen gezet worden, een nieuw elastiek erdoorheen getrokken…’… en dan valt de lijn weg. Stilte. Le bruit de silence… the sound of slilence. Ik wacht enkele minuten in de hoop dat Frans voor de tweede keer belt. Als dat niet gebeurt probeer ik het zelf en krijg een onheilspellend trillerig pieptoontje. Verbinding compleet verbroken. Elke poging tijdens de rest van de avond wordt ‘beantwoord’ met hetzelfde geluid.

Geen nieuws dus vandaag. Blogkomkommertijd. Omdat ik aanneem dat ze vandaag gevorderd zijn tot Melle – een (best wel groot) gat zonder wifi – plaats ik er maar een foto bij van de veelgeroemde plaatselijke romaanse kerk. De schitterende Saint-Hilaire, Sint Hilarius. Doet denken aan hilariteit… maar opnieuw geven de gebeurtenissen van vandaag daar weinig of geen aanleiding toe.

Het begint zo’n beetje te voelen als een pelgrimstocht van vroeger eeuwen, toen de moderne communicatiemiddelen, die wij nu de gewoonste zaak van de wereld vinden, nog niet uitgevonden waren. Als iemand vertrokken was bleef hij gewoon maanden ‘weg’, zonder dat het thuisfront ook maar het minste wist van zijn – of haar – wederwaardigheden, voorspoed of tegenslag, geluk of ongeluk, kortom: er heerste een al dan niet beklemmend iets wat we tegenwoordig ‘radiostilte’ noemen.
Hier moet uw evangelist, blogmaster of journalist het vandaag node bij laten. Gelukkig echter met een nog steeds door-echoënde eerste zin van Frans: ‘Het ging eigenlijk hartstikke goed vandaag.’ Behalve de verbinding dan.
Morgen hopelijk meer.
______________________________

... en weer terug

Zondagochtend meldt Frans zich weer. Ze hebben heerlijk geslapen in hun gerenoveerde tent. Maar om half elf zijn ze nog steeds in Melle op de camping, waar ze staan te schuilen onder een afdak, terwijl het met bakken uit de lucht komt. Het was begonnen met wat gedruppel, maar allengs hadden ze daarboven – zoals Frans het omschrijft – steeds harder ‘de turbo aangezet’. Alles zit al ingepakt op de fietsen, behalve de tent, die ze hadden laten staan om te drogen... sic. Als ik op mijn laptop voor hem de buienradar raadpleeg kan ik hem in zóverre gerust stellen dat het erop lijkt dat het over een halfuurtje weer droog wordt. Maar veel kilometers zullen er vandaag niet in zitten, denkt Frans.

De oorzaak van de ‘radiostilte’ van gisteravond was een lege batterij van zijn mobieltje, dat niet beschikt over een waarschuwingssignaal als het bijna ‘zo ver’ is.
Dan nu het vervolg van het onderbroken verhaal. Nadat in de Decatlon van Poitiers de tentstok (hier ‘tube’ genoemd) met succes gerepareerd is, kopen ze ook nog nieuwe fietshandschoentjes en een nieuwe fietsbroek voor Frans.
‘Die was totaal versleten’, schildert Frans op beeldende wijze de situatie, ‘er zaten van achteren een paar gaten in. Ik reed zogezegd bijna in mijn blote kont – misschien dat ik daardoor zoveel vrouwen achter me aan had.’ Op de achtergrond hoor ik een bekend lachje…

Als we na 45 kilometer in Saint-Sauvant aankomen is het heerlijk weer. We hebben tijd genoeg voor een terrasje. Ernaast is een kapperszaakje en Gerry vindt dat ze daar best even haar kapsel kan laten bijknippen. Dat gaat echter niet; ze kan wel een afspraak maken voor volgende week..! Toch enigszins bezwaarlijk. Zoveel tijd hebben we nu ook weer niet.

We rijden door naar Melle en zetten onze tent neer op de plaatselijke camping municipal met de schitterende naam La Fontaine de Villiers. Sweerman geeft in zijn boekje hoog op over deze plek: een romeinse wasplaats, een Karolingische tuin met middeleeuwse planten die elders nergens meer te zien zijn… enfin, je verwacht wat. Maar het lijkt meer op een complex volkstuintjes en de camping zelf blijkt een doorsnee municipalletje dat maar beperkt open is. In september kom je hier voor een gesloten poort.

We eten ‘s avonds in een pittoresk restaurantje waar een varken aan het spit ronddraait. Er is ook een oude bakkersoven, waar de mensen in vroeger eeuwen naartoe kwam om hun eigen brood te laten bakken. Echt een historische omgeving.
Daarna drinken we een kop koffie in een ander etablissement. Al even schilderachtig. Vooral het publiek, dat verrassende overeenkomsten vertoont met bewoners van St.-Anna in Venray. Een oud echtpaar komt binnen met een pop, waarvoor het kinderstoeltje aan hun tafeltje bijgeschoven wordt. Ze worden gevolgd door nog meer verknipte figuren. Zelfs monsieur le curé, meneer pastoor. Het lijkt wel volkstoneel, een vermakelijk tableau vivant van een breugeliaans schilderij. Een luidruchtig pandemonium. Tot zover.

Alles op een rijtje gezet denk ik dat Frans me gisteravond vanuit deze laatste gelegenheid gebeld heeft. Voor alle duidelijkheid: de bijgaande foto’s zijn allemaal van internet geplukt.