vrijdag 30 augustus 2013

Super refuge in Saint-Paul-lès-Dax

Tweeëntwintigste dag, vrijdag 30 augustus 2013
Onesse-et-Laharie – Saint-Paul-lès-Dax, 45 km
Totaal 1565 km


Eindelijk is er weer eens internetverbinding. Waar? Lees dan verder. Dit is het verhaal van vandaag.

Om half elf vertrokken we van camping Bienvenue na een frisse en rumoerige nacht; feestvierders, barbecueërs en Engelse buren, die in hun tent naar een dvd zaten te kijken tot diep in de kleine uurtjes. Toch waren we redelijk uitgerust. Onze de tent was, net zoals de laatste dagen, andermaal drijfnat, van binnen en van buiten. Het koelt ‘s nachts flink af en dat zorgt voor grondmist. Na de boel een beetje te hebben laten drogen begonnen we dus wat later vol goede moed aan onze dagtrip naar Dax. Zoals al eerder beschreven ook nu weer over bijna kaarsrechte wegen. Maar…, nu wel met enkele klimmetjes… eindelijk afwisseling.
Na ongeveer 15 kilometer was bij Frans de accu even leeg. We stopten bij een verlaten, te koop staande woning, waar we achterom op de veranda gingen zitten. Frans had, zoals vaker als hij koffie gedronken heeft, last van hartkloppingen en overmatige transpiratie. Voor hem heel vervelend en voor Gerry best beangstigend. Maar nadat we wat gegeten en gedronken hadden werd de toestand weer normaal. Zoals gezegd, dit was niet de eerste keer. Een tijd geleden zijn we daarvoor bij een cardioloog geweest. Het onderzoek (onder forse inspanning) had niets anders opgeleverd dan de redelijk geruststellende uitslag dat zijn conditie 160% was in vergelijking met mannen van dezelfde leeftijd. Het is voor de omgeving niet leuk, maar toch kan het ook geen kwaad. Dus opletten met koffie, cola en andere gelijksoortige dranken. Maar kom, genoeg hierover.

In Lespéron, waar een kleine kerk staat met een veel gefotografeerde gigantische toren, hebben we inkopen gedaan en even gebeld met Wibo, de fietsenmaker uit Gemert. Frans heeft hem het probleem voorgelegd en zijn aanwijzingen opgevolgd. Volgens Gerry schakelt de fiets nu beter.

Tegen half één waarschuwde een bord ons voor een Route Barrée over drie kilometer. Dat zou betekenen bij het binnenrijden van Gourbera. En dat bleek inderdaad zo te zijn. Een gapend gat waar we met onze fietsen absoluut niet door konden. Rien ne va plus. Et maintenant..? Na een tijdje rondkijken ontwaarde Gerry een piepklein bordje met een schelp, dat kennelijk een omleiding aangaf over een privéterrein. Een provisorisch pad, verhard met stukken dakpannen en ander puin, leidde ons inderdaad langs de ‘barrière’.
Hier in Gourbera, een dorp van 250 inwoners, zochten we vergeefs naar een lunchadres. Op de gevel van de Marie (die staat er echt!) stonden toiletten en drinkwater aangegeven. Nou, dat zag er perfect uit, dus werd dat onze lunchplaats. Een kopje kippensoep voor Frans en een kopje koffie voor Gerry, samen met boterhammen met kaas en worst, deden de in- en uitwendige mens weer goed. Daarop zouden we de rit van vandaag kunnen uitrijden. Bij het napraten verscheen plotseling een bekende ten tonele, even later gevolgd zijn druk pratende echtgenote. Wie, oh wie? Natuurlijk, het stel uit Deurne. Voor de vierde keer al. Even gezellig bijkletsen en toen weer op de fiets.

Van hieruit namen we, van de route af, de kortste weg naar Saint-Paul-lès-Dax, waar een refuge (een pelgrimsherberg) is bij de gelijknamige kerk. We waren aan de vroege kant. Het kantoor zou pas opengaan om half drie. Dat gaf ons de tijd om even wat foto’s te maken van de kerk. Vooral de absis (de ronding van het koor) uit 1120 is prachtig.
Op ons aanbellen werd de deur meteen geopend door een vrouwke met knalrode lippen; het leek wel alsof ze op ons had staan wachten.
Natuurlijk waren we welkom in de refuge. Ze gaf ons meteen een ‘tampon’ (een stempel dus...), nam ons mee naar buiten en wees op een huisje aan de overkant van de straat. We zouden het vandaag waarschijnlijk voor onszelf hebben. Tot onze verwondering bleek het keurig ingericht, met een propere wc en douche. Perfect. Meteen even lekker gedoucht en even gerust op de bank. Daarna naar de Mac, die vlakbij om de hoek bleek te liggen, om eens lekker de blog te gaan lezen en nieuw materiaal door te sturen. May, complimenten!! Je maakt er iedere dag weer iets moois van. Dit zal je toch wel heel veel tijd kosten…

Tot zover het bericht uit de Mac in Saint-Paul-lès-Dax. Inderdaad, ik stop er elke dag behoorlijk wat uurtjes in. Maar wat je leuk vindt, dat doe je nu eenmaal graag. Iedere lezer mag best het plezier proeven dat ik, zonder me lichamelijk moe te hoeven maken(!), met jullie mee kan fietsen. Ik ben er wel niet, maar ik voel me er toch bij. Dus, beste zwager en zusje FenG, ‘geer gedoa!’.
Toch heb ik gisteren aan de telefoon kennelijk iets niet goed begrepen, of niet goed geluisterd, want ik was ervan uitgegaan dat Le Berceau-de-St.-Vincent-de Paul, vijf kilometer ten oosten van de stad, de bestemming voor vandaag zou zijn. Saint-Paul-lès-Dax is echter het westelijke stadsdeel. Een prima uitgangspositie voor een bezoekdag aan Dax.
Morgen meer…

… nee, want om half tien gaat de telefoon. Frans. Of ik alles ontvangen heb. Ik ben net klaar met het bewerken van het verhaal. Mooi, dan kan morgen ook alles doorgemaild worden. Dan komt Gerry nog even aan de lijn. Enthousiast, lyrisch bijna. Dat huisje… geweldig! Een keuken met elektrische kookplaat, een magnetron, de koelkast en kastjes gevuld met allerlei dingen die een pelgrim kan gebruiken om eens een weelderige overnachting te genieten. Zelfs waspoeder bij de wasmachine en een kast met boeken over Santiago – met zelfs een sudokuboekje ertussen! En alles blietseblank! Gewoonweg super. En de fietsen staan ook nog eens binnen.
‘En wat denk je wat dat kost..?’, besluit ze haar lofzang.
‘Geen idee…’
‘Vrije gave..! Dat is toch niet te geloven?!’
Dan ga je toch niet ‘uit’ eten, dan blijf je toch gewoon lekker ‘thuis’ om te genieten van dit onderkomen, ‘ons’ huisje voor twee dagen. Dus heerlijk gekookt (gebakken aardappeltjes, filetlapjes, salade, toetje, samen met een wijntje) en nu zitten we knus op de bank. Er zijn zes slaapplaatsen in het huisje, maar er is nog niemand anders komen opdagen. Dus zijn we nog gezellig met z'n tweetjes. Nou, wie doet je wat..?!

Morgen gaan we het centrum van Dax bekijken, op lége fietsen. En voor de rest rusten. We hebben trouwens ook besloten om rustig aan te doen en de rit naar St.-Jean-Pied-de-Port te gaan doen in twee dagen. Dat wordt al zwaar genoeg. En we hebben toch alle tijd..?


2 opmerkingen:

  1. Een prachtig onderkomen wat jullie weer gevonden hebben. Een echt pareltje op de Voies de Tours. Geniet ervan.
    Misschien hebben jullie voor de rest van de reis iets aan de volgende link:
    http://www.csj.org.uk/heberg%20voie%20Tours.pdf

    Doe het vooral rustig aan. Frans, je hoeft niet steeds 'Electric Gerry' bij te houden. Ik weet uit ervaring hoeveel kracht het kost om met bepakking harder dan 20 te rijden. Rijden op reserve is het beste. Tijd genoeg, toch?
    Jullie zijn bijna in Spanje. Bon Camino verandert in BUEN Camino.
    We wensen jullie alvast dat laatste dus.
    MAY & LOUISE

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dit mijn tweede aanloop voor een berichtje.
    Heerlijk morgen een vrije dag. Geniet ervan want er komen nog wat heuveltjes op jullie pad. Wens jullie een fijn weekend.

    Groetjes, Mieke Vos

    BeantwoordenVerwijderen