Jeugdherberg dichtgespijkerd

Dertiende dag, woensdag 21 augustus 2013
Fréteval - Tours, 100 km

Om even na zeven uur vanavond komt het volgende mailtje binnen vanuit Tours:

We waren om 17.45 uur in hotel Colbert. De jeugdherberg van Tours was met houten platen dichtgespijkerd. Dus moesten we uitwijken naar dit onderkomen. Op dit moment begint een straatmuzikant onder onze kamer te spelen. Echt Frans sfeertje.
We gaan nu eerst de kathedraal bezoeken en wat eten. Na de 100 km van vandaag hebben we best trek en we zijn behoorlijk verbrand.
Groetjes, Frans en Gerry.

Knap. Ze hebben nu al bijna 900 kilometer in de benen. Straks meer.
______________________________

Tegen kwart voor elf – intussen nog niks op de mail verschenen – gaat de telefoon. Frans.
‘Heb je nog steeds niets binnen? We zitten hier al uren te proberen om ons verhaal en foto’s door te mailen. Als je hier in het hotel aankomt is het van ‘Oui, nous avons wifi’, maar als het eropaan komt werkt ’t niet. Ga je naar beneden, moeten ze weer eens ‘resetten’… dat blijft maar hóddele, zonder resultaat… nee, wat informatica betreft is Frankrijk compleet achtergebleven gebied. Ik zal je maar weer eens voorlezen wat we vanavond geschreven hebben.’
Pen en papier erbij, snelle steekwoorden opkrabbelen… je kunt merken dat Frans niet in het onderwijs gezeten heeft. Zijn dictee-snelheid is zelfs voor de snelste leerling niet bij te houden…
Hier dan de reconstructie van het verhaal aan de hand van de steekwoorden. Met van internet geplukte foto’s. Ik voorzie het van de volgende titel:

Ook pappie met ‘slappie’

Vanochtend om kwart voor zeven ging weer de wekker. We wilden vroeg de weg op om de laatste lange rit van het eerste boekje tot een goed einde te brengen. Maar toen we onze spullen wilden gaan halen, die in de gemeenschappelijke ruimte lagen te drogen, bleek die nog gesloten. Maar weer even terug naar bed en om kwart voor acht weer eens gaan kijken, maar helaas. De patron in geen velden of wegen te bekennen. Dus begonnen we maar alvast met inpakken, waarna... om een lang verhaal kort te maken: we vertrokken pas tegen tien uur. De ochtendkoelte was intussen al voor een groot deel vervangen door de warmte van de dag.

Een behulpzame wielrenner bood aan om ons vanaf de camping zo snel mogelijk weer op de route terug te brengen. Te laat kregen we in de gaten dat dat hij niet ónze route bedoelde, maar de zíjne. We waren als het ware van de kaart in het boekje van Sweerman af gereden. Niks meer te herkennen. Dus écht behoorlijk van de kaart. Waar moesten we naartoe? Goede raad was duur. Maar ook weer gratis, want toen we ergens voor hulp een gemeentehuis binnen stapten, werden we door een ambtenaar weer op het goede spoor gewezen.

Zo startte de dag met een omweg van zo’n tien kilometers, waarbij ook nog eens de nodige onvoorziene klimmen genomen moesten worden. De mooie vlakke, toeristische route langs le Loir ging zo aan onze neus voorbij.

In Vendôme, een mooi stadje, waar we volgens plan eigenlijk na 15 kilometer hadden moeten aankomen, gingen we met 25 kilometer achter de wielen op zoek naar de bekende Chapelle Saint-Jacques, de Jacobskapel. Toen we ze eindelijk gevonden hadden bleken we niet verder te komen dan de buitendeur, die hermetisch gesloten was. Er was wel een terras in de buurt waar we ons even neerlieten. Terwijl we daar zaten arriveerde er een ‘gesikte’ Catweazle-achtig figuur met een jeansrokje aan – nee, geen Schot, maar een Fransman van in de zeventig met een levenspartner die er ook al even smoezelig middeleeuws uitzag. Dat zoiets hier kan groeien zonder wortels… toch effe gniffele…

Na een ruim aantal kilometers maakten we in een dorpje een lunchpauze op een grasveld in de schaduw van een boom. Bij een naburig woonhuis, waar een groep mensen bij elkaar zat, vulden we onze bidons. Ondanks het nog redelijk vroege uur van de dag zaten ze al aan de champagne en probeerden ons gastvrij te verleiden ook een glaasje mee te drinken, waar we echter wijselijk voor bedankten.

Het stadje Château-Renault zag er schattig uit, maar gezien onze late start, de hitte en de vele kilometers die nog voor ons lagen, besloten we toch maar liever snel door te rijden. Het werd weer heuvelachtiger en de routeaanwijzingen waren af en toe niet al te duidelijk, waardoor de rit van vandaag steeds meer begon te lijken op een puzzeltocht met de nodige on-nodige omwegen. Dertig kilometer verder daalden we bij Vouvray, tussen de wijngaarden door, af in het dal van La Loire, een van de breedste rivieren van Frankrijk.

Na tien vlakke kilometers over een fietspad door het Loire-dal - de kathedraal was al van verre te zien - reden we rond vijf uur de buitenwijken van de stad Tours binnen. Onze Tomtom leidde ons probleemloos (weliswaar langs drukke wegen) naar de jeugdherberg… die echter compleet dichtgespijker was! Een noodzakelijke wijziging voor het boekje van Sweerman dus. In de nabijheid van de kathedraal vonden we in de rue Colbert, een van de oudste straten van de stad, een hotel met dezelfde naam. Jawel, men had er ‘connection internet’, en de prijs-kwaliteitverhouding leek billijk. Dus… dat moest kunnen na die goedkope camping van gisteren. Man gönt sich ja sonst gar nichts… il citatum.

Na ons kwartier gemaakt te hebben verstuurden we een kort mailtje naar onze ‘blogmaster’ (meester May dus) en liepen de stad in. Eerst naar de kathedraal, waar we een mooie stempel kregen van de koster. Daarna vonden we een leuk terras bij een Grieks restaurant. Terwijl we daar zaten kwam – je houdt het niet voor mogelijk..! – ‘Flappie met Slappie’ van gisteren (die eigenlijk Ad heet) ook weer voorbij. Weer samen aan tafel en bij heerlijk eten de dag de revue laten passeren. Ad had dezelfde routeproblemen gehad. Je begint je af te vragen of dit soort ontmoetingen louter toeval zijn. Maar leuk zijn ze wel. Na het eten liepen we door de smalle steegjes van de oude binnenstad naar het hotel terug.

Overigens heeft Frans vandaag, op aanraden van Gerry, ook zo’n ‘slappie’ gekocht met het oog op de uitbundig zonnige dagen die ons nog te wachten staan. Dus, Nancy en Peter, pappie heeft nu ook zijn ‘slappie’..!
Gerry, op de achtergrond soufflerend, tenslotte: ‘Ich hoof mar ee hòhf woad te zage, krien ich ’t heur wer iggen heng geduid… Nou, het was zeker niet zo’n gemakkelijke dag als we gedacht hadden. Best wel heftig. Maar morgen doen we het wat kalmer aan. Naar Poitiers is het ongeveer 120 kilometer. Dat doen we op ons gemak in twee dagen. Alles kumt good....’

... En dat klopt. Vandaag in de vroege ochtend lukte het wél met de mail. Weer werk aan de winkel dus; tekst bijstellen en foto's vervangen. De volgende eigen foto's van Frans en Gerry werden toegevoegd: de kathedraal, de kapel in Vendôme (Gerry voor de gesloten deur), het fietspad langs de Loire en het verlichte steegje.