maandag 26 augustus 2013

Een sterk staaltje boot missen: wát ’n Bac!

Achttiende dag, maandag 26 augustus 2013
Saintes – l’Amélie-sur-Mer, 76 km


Het wordt eentonig: andermaal geen internetverbinding in de buurt, vandaar weer een door mij opgetekend verhaal aan de hand van Frans’ telefonische info.

Tegen de klok van tien verlaten we de jeugdherberg à coté de l’Abbye aux Dames met de beste herinneringen. Dit onderkomen doet niet onder voor een eenvoudig hotel. Eerst zetten we koers naar een ‘Mac’, drie kilometer verder, waar we wat mails naar May kunnen sturen. Hier ontdekken we de nieuwste versie van Gmail (met drie rubrieken); waarschijnlijk is de vorige versie niet meer te downloaden. Daar houden we het dan maar op om een verklaring te vinden waarom het mailen de laatste tijd regelmatig mislukte.
Van hieruit fietsen we met een gevoel van ‘Geslaagd voor het examen’ terug naar de basilique de Saint-Eutrope, na een ‘stempelbezoek’ ons point de départ, ons punt van vertrek.

Een prettige, licht golvende route vandaag, met weinig echte klimmen. Op de vlakke stukken halen we soms snelheden van tegen de dertig. De oude kerk van Thézac is vooral vanwege zijn knoeperd van een toren al van verre te zien. Een fraai romaans bouwwerk uit de vroege 12e eeuw. Een bezoek dubbel en dwars waard.
Van hieruit gaat het naar het volgende ‘zac’, Meurzac; we veronderstellen dat hier veel gemeurd wordt, in welke betekenis dan ook. Anders zou je je woonplaats niet zo noemen.

Over stille, golvende wegen door de velden, met een windje schuin van opzij, bij een vriendelijk zonnetje en een niet te warm, zalig temperatuurtje bereiken we de Atlantische kust bij Saint-Georges-de-Didonne. Hier eten we bij een hotelletje een fantastische ‘sohwíetsj’ (zo spreekt men hier het woord sandwich uit…). Dertig centimeter overlangs doorgesneden baguet, rijkelijk belegd met ham, kaas en sla. Je hebt er even werk aan om het allemaal binnen te krijgen.
De hotellier wijst ons een mooie route cyclable (fietsroute) langs de zee naar Royan. Massa’s mensen, vertier, kraampjes, muziek, kermis, een reuzenrad… van de stilte van de campagne naar de luidruchtige oorden van het massatoerisme. Da’s effe wennen.

Tegen half drie naderen we Royan. We zien de Bac (zoals de veerboot hier genoemd wordt) in de haven liggen en zetten een tandje bij om hem nog te halen. Helaas, als we bij de kassa staan wordt het vertreksein gegeven. Over vijftig minuten de volgende. Om de tijd te doden bezoeken we de boulevard, bekijken wat winkeltjes, doen wat inkopen voor straks op de camping en rijden terug naar de haven… waar we de Bac net zien vertrekken. Nou, je kunt wel eens de boot missen, maar twee keer achter elkaar… wát ’n Bac!
Tegen vier uur – nu niet meer weg durven gaan en het leed verzacht met heerlijk vruchtensap – lukt het eindelijk onze derde poging met succes bekronen. We zijn er als de kippen bij om een mooi plekje op het voordek te bemachtigen en genieten van de overtocht van bijna een half uur.

Bij aankomst op le Pointe de Grave rijden we op een heerlijk vlak fietspad met een treinspoor erlangs, voorbij een groot Frans verdedigingsbolwerk uit 1938 dat niet veel later in Duitse handen viel, nog 15 kilometer verder tot het dorpje l’Amélie-sur-Mer (gemeente Soulac), waar we bij de poorten van een grote camping halt houden. We schrikken van de prijs: 23 euro! Dat jaagt je spontaan weer terug op de fiets! We zijn aan de kust. Niks geen goedkope plattelandscampinkjes meer. Maar aangezien deze niet de enige in de buurt is proberen we de volgende, met de naam Voie Pin of zoiets. Aardige receptie, schappelijk prijsje… en als de campinghoudster ziet dat we Santiagopelgrims zijn, hoeven we … níks te betalen! Gratuit. Voilà, dáár doe je ‘t nou voor.

Er staat een straf windje van zee. De golven beuken op de kust. Ondanks het feit dat we wel een kilometer van het strand verwijderd zijn, is de branding doordringend hoorbaar.
Als de tent eenmaal staat bereidt Gerry een heerlijke pan pasta, die uiteraard met een rood Médocwijntje genuttigd wordt.
Aangezien het snel afkoelt kruipen we vroeg in de slaapzak. Maar wat een lawaai buiten de tent. Het is net alsof we langs een drukke uitgaansstraat staan, Stratums Eind of zo. We zijn benieuwd hoe lang dat vannacht nog doorgaat. En of we wel kunnen slapen. Morgen zien we wel hoe ver we komen. We doen het hier rustig aan. Vooral genieten. We hebben voor morgen geen doel gesteld. Alleen maar naar het zuiden. Tot zover Frans.

Uit alles proeven we dat het buitengewoon goed gaat met onze pelgrims. Gerry komt ook even aan de lijn. Ik lees haar de reacties op de blog voor. Heerlijk, dat doet haar hoorbaar goed. Ze verzekert me op het einde van het gesprek dat ze probleemloos onderweg zijn. Geen centje pijn, in welk opzicht dan ook. Ongelooflijk bijna.


6 opmerkingen:

  1. Goed werk! (Het fietsen dan, he... niet het missen van de boot... ) Het schiet lekker op zeg!
    Als mensen (uit Bakel) jullie onderweg nog willen aanmoedigen, is het inmiddels een behoorlijk stukje rijden!!


    Succes lang de kust! Peter

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat een verhaal. Dat een keer de boot mist ala, maar 2 keer??
    Maar uiteindelijk is het dan toch gelukt om aan de andere kant te komen. Hier is het weer stil, Frans en Annemarie zijn vanmorgen vertrokken richting Schwarzwald naar het klokkenmuseum van Gerolf en Antje.Een vlaai hebben ze ook meegenomen, die wordt daar meteen burgemeester gemaakt. We hebben een fijne week gehad en over 3 weken zien we elkaar weer. Toen zij vertrokken waren ben ik meteen begonnen met opruimen en wassen. Het beddegoed hangt buiten in de zon te wapperen en kan zo weer op bed.

    En jullie gaan lekker. Ik vind het elke keer weer een genot om te lezen hoe het jullie vergaat, en ik vind het steeds een grotere prestatie wat jullie doen. Jammer dat er zo weinig mensen reageren.Ik vind het jammer dat ik nog maar 2 weken de tijd heb om jullie te volgen, dan 1 week niet, en dan weer bij Annemarie vanaf 15 sept. tot het einde. Dus.... fiets ze!!!!!
    Groetjes, Mieke

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Anoniem is nu MAY

    Ik heb bij de instellingen in het keuzemenu de mogelijkheid 'Anoniem' toegevoegd.
    Ik hoop dat dit het voor IEDEREEN wat gemakkelijke maakt om een reactie te sturen.
    Overigens, Frans en Gerry, een tip: als je bij een receptie waar dan ook aankomt is het misschien handig om te vragen of er een speciaal pelgrimstarief is.
    "Vous avez un tarif special pour des pélerins?', of zoiets...
    Bon camino!

    MAY & LOUISE

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Eindelijk eens een reactie van mij, omdat het nu met 'Anoniem' kan.
    Ik geniet elke dag van jullie verhalen. Het is prachtig dat jullie dat samen met elkaar kunnen doen. En ook nog zonder veel trouble of pech. Houden zo!
    MAMMA uit Landgraaf

    BeantwoordenVerwijderen
  5. En een reactie van mij. Het was een hele klus om een reactie geplaatst te krijgen, volgens mij kun je beter naar Santiago fietsen.
    Dat lijkt, zeker uit jullie mooie verhalen, een peuleschilletje.
    Ik ging haast denken dat jullie gewoon even zonder al die bemoeienissen van het thuisfront lekker weg wilden zijn.
    Maar ik sprak vandaag een andere pelgrim en hij benadrukte hoe goed het deed om reacties te krijgen en te merken dat ze thuis "meefietsen." Dus zie hier.....
    Wij hebben weer genoten van de prachtige verhalen, jullie maken zo`n mooie avonturen mee en May maakt er zo`n lekker leesbaar verhaal van.
    Dank jullie wel dat wij zo een beetje met jullie mee kunnen reizen.
    Veel reisplezier met goed fietsweer gewenst, geniet van de uitzichten, ver weg en dichtbij. Op z`n tijd een lekker wijntje, fijn gezelschap, mooie ontmoetingen, sla zoveel mogelijk op op de "harde schijf," welke dan ook.
    Heel veel groetjes van Wilbert en van mij, Geertje

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Geertje,
      wat een mooie reactie.
      Het klopt dat 'thuis meefietsen' erg belangrijk is voor degenen die onderweg zijn, en hen over de moeilijke momenten heen te tillen.
      Ze doen het goed, hè?
      MAY

      Verwijderen