De 'slag' bij Poitiers

Vijftiende dag, vrijdag 23 augustus 2013
Châtellerault - Poitiers, 35 km

Het is vanochtend maar een natte boel. De tent is kletsnat en staat er gehandicapt bij met haar geknakte, gebroken pootje. Maar ja, geen tijd voor medelijden. We moeten verder. Dus na ontbijten en opruimen weer op de fietsen. Richting Chezelle. Het is niet altijd even gemakkelijk om een stad uit te komen, zo ook nu niet, maar na enig zoeken is uiteindelijk de goede route weer opgespoord. Het moment dat je zeker weet dat je weer op de goede weg zit geeft een prettig voldaan gevoel. Je kunt weer koers varen op de routebeschrijving uit het boekje.

Vanaf dat moment loopt het vlekkeloos, alle aanwijzingen zijn gemakkelijk te vinden en zo fietsen we probleemloos over stille plattelandswegen langs uitgestorven dorpjes door het dal van de Clain. Af en toe maken we een foto van een fraai château dat we passeren, met als hoogtepunt het schitterende exemplaar in het dorp Dissay.

Alles gaat voorspoedig. Een heerlijk ritje. Tot… net voor Poitiers. Gerry ziet een mooi park, een pracht plek om te lunchen alvorens de stad in te rijden. En daar voltrekt zich een klein drama. Op het bochtige grindpad slipt Gerry’s voorwiel weg. In een reflex probeert ze haar val te breken door zich op te vangen op haar handen. Bepaald geen zachte landing, bijzonder pijnlijk zelfs. Er hebben bij Poitiers in het verre verleden al veel historische 'slagen' plaatsgevonden. Dit is de volgende... Meteen afwassen met water uit de bidons en koelen met pas gekochte blikjes uit een koelvak. Maar veel verlichting brengt het niet. Dat dit uitgerekend moet gebeuren op de dag dat we de eerste duizend kilometer volmaken én precies twee weken onderweg zijn, twee maal zeven dagen, het dubbele geluksgetal… nou ja, dat schijnt zich zelfs tegen je te keren… Als ze nou nog haar fietshandschoentjes gedragen had, dan zou het minder pijnlijk geweest zijn. Ze had nieuwe nodig, maar de laatste dagen zijn we nog geen geschikte winkel tegengekomen. Maar hoe dan ook, met pijnlijke handen is het moeilijk sturen.
Poitiers is de bedevaartsplaats van de heilige Hilarius. Maar zo hilarisch, zo dolkomisch, is het vandaag allesbehalve…

Als we om twee uur na een zoektocht in de stad de auberge de jeunesse gevonden hebben, blijkt die pas om zes uur open te gaan. Hoe overbrug je vier lange uren op een bloedhete middag? Naast de jeugdherberg ontdekken we een zwembad en daar mogen we desgevraagd tijdelijk onze bagage stallen in een kleedhokje. Perfect. Zijn we daar alvast van verlost.

Daardoor kunnen we met lege fietsen de historische binnenstad gaan verkennen. Opvallend schoon en helder. We genieten van de rust in het stadspark, waar mensen wandelen, jeu de boules spelen of heerlijk in de schaduw in het gras liggen. In een aantal kerken die we bezoeken valt helaas geen ‘tampon’ te scoren. Kennelijk is het te warm en, wie weet, liggen de kosters ergens op een geheim plekje te zonnen. In de Notre-Dame-la-Grande vragen we een priester, die zich echter verontschuldigt met een 'je-ne-sais-pas', ik weet niet waar de stempel ligt, ik ben hier ook maar gast... De stempel van Poitiers krijgen we tenslotte wel in het Office du Tourisme.

Intussen tikt de klok door naar het tijdstip van zes uur waarop de jeugdherberg haar poorten opent en het zwembad hopelijk niet haar poorten sluit. Het wordt krap, want onderweg passeren wij het postkantoor, waar we even naar binnen gaan om de boekjes deel 1 naar huis te sturen. Dat scheelt toch weer 468 gram voor de rest van de tocht. Ook stoppen we nog bij een Carrefour (een grote supermarkt) voor wat inkopen ten behoeve van de inwendige mens.
Bij de jeugdherberg aangekomen verzorgt Gerry de inschrijving en vervolgens een heerlijke maaltijd waar we zelfs morgen nog op kunnen teren. De bijpassende wijn valt echter minder in de smaak, zeldzaam in Frankrijk. Ik ga nu stoppen, want Gerry wordt ongeduldig…

Tot zover het doorgemailde bericht van Frans, dat pas om tien over tien in mijn mailbox belandt. Even eerder heb ik Frans nog gebeld voor 'bloginfo'. Er moet toch dagelijks iets op, hoe miniem ook.
'Heb je de mail niet gekregen?' reageert hij verwonderd, 'ik heb 'm zonet verstuurd, hoogstens vijf minuten geleden.' Tussen het verzenden en aankomen van mails blijkt vaak een aanzienlijke tijd te zitten. Of ligt dat aan de belabberde internetverbindingen in Frankrijk? Je ne sais pas.
In de jeugdherberg zit ook een verlegen Japans meisje, fragiel en breekbaar, in haar eentje op wereldreis. Ze komt uit Kyoto, de plaats waar Makiko, de levensgezellin van zoon Peter, ook vandaan komt. Maar haar Engels is zo beperkt dat een echt gesprek nauwelijks mogelijk is. Gerry’s handen doen nog steeds pijn. De muizen zijn blauw en opgezet. Toch heeft ze zitten whats’appen met Nancy en zit ze op dit moment de foto's door te mailen.
'Morgen zien we wel verder… ook eerst maar eens een Brique-Marché proberen te vinden om de tent weer in orde te krijgen. En dan naar… ik denk naar Melle. Saintes zal wel te ver zijn.'

Nogmaals, die internetverbindingen in Frankrijk…. ’t Is nu middernacht. Maar nog steeds geen foto’s in de mailbox. Daarom maar weer op zoek op internet om dit bericht met passende illustraties op te leuken…